" دیگر ِ وقت "

در شبیدن این وقت        در تمام وقت           دیگر ِ وقت

در ساحت صبح کلمات نا تشخیص      گرگ و میش

ونور نظام تنهاییم را بهم    هم

فعل ها در چهارباغ قدم به قدم به تفاهم می رسند    و تمامن

من کمی غیرعادی عاشق تر از این پاهام

وسپیده روی پلک های تو به رمز    به صرع     به اضمهلال

همیشه ی این روزهای سیاه   شب های سپید      ابلق

تن ِ لحظه بر درنگ     هیجار:          حین

ای روشن تراز   ازتو بیداری این زنگ

ای زلال ِ کنتراست

بگو برخیزُ

شب به خیر به دخترانی نـ/بگو

که خودشان را نمی دانند ُ

خودشان را نمی توانند ُ

خودشان را اصلن

اصلن خودت را به داربیاویزُ   جسدت را بسوزان ُ    روی زردکوه بپاشان به دست باد

حالا به مردی فکر کن که/ یک عمر دویدُ/به هروقش نرسیدُ/به بیست وهفت شکل ممکن

                                                                                            ممکن نبود

نوراله لک

پاییز88- بهار89

نامش را چه باید گذاشت؟ سیزدهم فروردین آدمها به آغوش طبیعت می روند واینجا چهار دیواری اتاق نشسته روبروم و زل زده به من و من زل زده ام به ترک های روی تنش، زل زده ام به هاله ای که لامپ ِآویزان از سقف را پوشانده،به این سکوتی که افتاده روی تنم و بدجورهم عشق بازی می کند به این لولاهای در که هر باره به احترام ورودم باز و بسته می شود.

و فکر می کنم :

تَرک ها و هاله های لامپ ها و سکوت های متجاوز و گاه لولاهای در

سلام 88 رفته خداحافظ 89 نیامده

نوستالژی شاید مناسب ترین چیزی ست که می توان به من چسباند... می گذرم!

سلام 88: تمام شد 16 ماه اجباری! هراس ها ، ترس ها ،دوست داشتن ها،و کاش ندیدن ها و درد کشیدن ها- 6سال سیستان و بلوچستان بخشی از زندگی من است/بود/شد/گشت/گردید.

بساز در دونَلی ات شیر محمد اسپندار      بساز!

زخمه بکش بر قیچکت حبیب ا... آتشگر بزخم !

بنشین ، بلند شو، چرخی بزن موسی بُنداری   برقص!

دیگر هیچ جِنکو(jeneko :به زبان بلوچی یعنی دختر)ایی منتظر تو نیست مرد ! تو دیگر اسطوره ی هیچ بلوچی نیستی مالک !

                                                                     صکث

-  زنـ/دگی روزمره ی شاعری دارد -

حرفت بر   دهان این دیوارها

تا چهارراه کلمات  قابله می ایستم

من از تمام این شاعران  شاعَر ترم

                                    وترم

از بزاق های مثلثاتت

شاهکاری که به شاعر خودش فکر می کند

                                          می کند

صبح ها از خواب هایش بلند می شود

و شب ها ازشعرهایش کوتاه

شاعر/شاهکار تمام مفعولیتش را برعهده می گیرد

تا ردیف متهم هایش بالا بیاید

کلمه ها ازترجیح    ترکیب ها ازادغام    معناها از

لغتی که تنهاست

         تن/هاست

         که بی تن   تن به تن   در تنیدن این تن    طنین ِتن    وتن  ... وطن

با نفس آمیخته ام در   غلتیده ام در   پیچیده ام در    نفس نفس در...

شاعردرشعر شعارِشعر شاعرِشعر شعار شاعر (ش ع ا ر)

ازشعر که نه   ازشاعر که نه

از تمام آن چه که نه

                     شاهکار ِِ مُعذب !

تو خودت را فکر می کنی

   فکر خودت را می کنی

                     می کنی/می کنی

شاهکار می ترسد بخوابد

وصبح هیچ تختی از خواب پریده باشد

                                         باشد

بر شاهکار صفحه ها می پیچد

و پاندول شاعری که

                          می گرینویچد

در کار ِشاهـ 

شاهـ ِ کاری که

                     می شوقانی ام

                     می خوابانی ام

                     می

نورالله لک

پاییز- زمستان 88

اتاق،تاریک و نمور- آشغالستان اشیاء و حروف

مرد در حال ِخالی کردن ِ

زن در حال ِحالی کردن ِ

کسی درحالی حال کردنِ ِ...

                                          آوری

                                     می

وقتی تاپ ِ  ترین هایت را بالا

یک کادر بسته از این قسمت هایت

.....      ......    ......    .....

[کات می خورد به یک فیلم تجربی

                                     که یک دختر شهرستانی توی یک کلان شهر باز

                                                                                               بازی

                                                                                                      می...]

می/.... به ممیزی ترین بخش های دوست داشتنی ات

                                                       تنی ات

صدا می رود    دوربین می آید    نور ادیسون می شود

یک خُرده هنرمند یقه ی پالتواش را توی خیابان جر می دهد

تا کزنکند توی خودش

[تصویر روی تصویر]

از ران ها یک کادر

از لای ران ها یک کارد

از کادرها یک ران

ونماهایی از با/ران    تهـ/ران   ایـ/ران ....

ناف ها مرکزیت ثقل زمین نیستند

نافها به بند تنبان ها گره نـ/می خورند

و هنگام قضای حاجت  مرزمیان فرق و فقر

همین تقسیم بندی های رایج است.

تصویر دختر ِشهرستانی با بوسه های گس    [برش موازی]         تصویر خرده هنرمند در بی سیگاری

درتصویر   درکوه    درهر فرصت مغتنم        [برش موازی]         تصویر طبیعت بی جان

تصویردوست دختر خرده هنرمند که از فرط خستگی    [برش موازی]   تصویری از مبهم های کسی

تصویر کوروش در حال آبتی     [برش موازی]      (متصورشدن این تصویر دل بخواهی ست

من در تمام این مدت " مدتی" شده ام

مدتی به خودم    مدتی به خودت   مدتی به خودش  مدتی به...(آیا این الفاظ وضوح کامل دارند؟

[نگاه ها روی اشیاء حرکت می کند و

ساعت روی چند می ایستد

روی چند آدم ها دوست داشتنی اند

و دوستان آدم تر

[کات می خورد به دختری دَمِرو  ایستاده روی حرف هایی خاکستری]

[کات می خورد به گیسوهای آشفته وگیرکرده لای دری که

                                                و مویه ی زنی که

                                             و خرده هنرمندی که

                                                                         ......]

[کارد/کادر می خورد ]

کات

من این دوست نـ/داشـتنی هایت را دوست دارم   لعنتی!

نورالله لک   بهمن 88

بینندگان عزیز

وشایدهم  شنوندگان عزیز

این تصاویری که به حضورشما

شما را به دیدن

ویا شنیدن قسمت ها ی نا/نوشته ی دیگر

                                                            " از روبروی ما تکان نخورید! "

دراین وضعیت با/بی فشار با سامانه ی نا مشخص

تا ابرهای نسبتا تا تماما تا نیمه ابری

شبکه ی شما    شبکه ی من    من ِشبکه    شبکه های مشبک

شبکیه ام رامحاصره نـ/می کنند

سری به پیام هایی که بازرگان...

ما رکورد را شکستیم

30درصد سود علی الحساب روزانه

                                              وَ

غیرقابل واگذاری به غیر

اجازه که نـ/می دهید به اتاق فرمان  اتاق امن اتاق بازی  اتاق بچه  اتاق....

بـبینندگان عزیز

ویا بـشنوندگان عزیز

پیش روی شما این کلمات بازی/گوش ایستاده اند

دشنه به دستُ

گره افتاده به ابرو

                      تا قاتلین این مقتولین باشند

                     ویا مقتولین آن قاتلین

چه فرق دارد کلمه هایی که

                               قاتلین بالفطره !

از معنا که                                                                 نه!

ازترکیب که                                                               نه!!

ازفریاد که                                                                  نه!!!     نه!!!!     نه!!!!!

با این بسته های چشم   بسته های دست   بسته های حلق   کادرهای بسته ام نکن!

بیا تمامم کن  مرا بکش  مرا بمیران

و قصد نداشته باش تا                                         منظور

واصلا حرف برای نـ/گفتن نداشته باش تا                  تاکید

و اصلا وقت برای قصد یا حرف نداشته باش تا           تبلیغ

وَ

اصلا       نداشته باش        تا                               ....

و بینندگان....شنوندگان....و                                        " برفک شده/ام بچرخانش/م! "

زنداگی سِی شِکوا خود سِی شکایتی...ماوی ماوی کوزماوی...yyeeess  Oohhh my god ...

                                                                              " بچرخان،بچرخان! "

این حیوانات قدرت استثمارحیوانات...لوانزلناهذا ال... با من برقص وتنتوبهم... بازیکنان ایستاده اند ویکصد هزارآدم سرخابی....

بینندگان عزیزِ ...

درهرگوشه ی هرجا

گهواره هایتان را لالا لایی بگویید

تا درخوابِ غارهای اصحاب کهفی هبوط کنید

شنوندگان عزیز...عزیزان جان،عزیزان پیشانی بلند

دست نگهدارید تا ازخودم دست بکشم /بکشم/بکشم

و به تو دست بکشم

و شاید تِلِه دردهای زندگیت تو را بسرایند/بسرآیند

نـ/بینندگان نـ/شنوندگان

شاید...احتمالن...ممکن است...مشکلاتمان

از گیرنده گیرانده ... تا فرستنده پس فرستاده

رسانه ها را رسانیده یا نرسانیده یا

                                                             " دهانت را ببند و گوشهایت رابازکن "

تو مرا کشته ای/کشته ای     قاتل!!

* بدم می آید برای شعر پی نوشت بنویسم اما:

- برای تکرارها به هر شکل که دوست دارید و معنا بدهد می توانید اِعراب ها را بگذارید

- به جای نقطه چین ها خودتان می توانید واژه بگذارید و ادامه بدهید

- هر کلمه یا مصرع و تکه ای از شعر را نپسندیدید می توانید خط بزنید یا حذف کنید

- واژه هایی که تقطیع شده اند را به سلیقه ی خودتان انتخاب کنید و بخوانید

      به بهانه نمایش (پرفورمنس)" نوش دارو پس از تولد "به کارگردانی اکرم ابوالمعالی

جهان در دهه های اخیر این قرن(بیشتر قرنی که گذشت) شاهد تحولات خاصی در حیطه های فرهنگی وهنری بوده است وکشورما بستر عجیبی شد تا خیل بدون کنترل ترجمان های مختلف تری از این موقعیت های مختلف در انواع و اقسام هنرها - که بهانه ی این دست نوشته مان هم مربوط به آن می شود – بوجود آید و ما خود شیفته وار دست به اقداماتی می زنیم که اگر خالقان همین جلوه ها و شیوه ها به دیدن آن بیایند انگشت وااجبا به دندان خواهند گزید چیزی که نگارنده ی حقیر برداشت های شخصی وغیر علمی ازآن نام می بریم. اصولا در ایران عزیز ما هر چیزی پشت مرزهای این کشور گربه ای شکل حادث می شود وضعیت کپی رایت وتقلید کورکورانه مان آن را به صورت انحصاری به این سو سوق داده و عجیب خاص خود می کند!

الان بحث سر تقلید نیست که حتی اگر ما کپی پیست هم بکنیم باز می شود گفت که همان چیزی که بوده ،هست! - بحث گرفتن کالاهای فرهنگی و درونی کردن آن و بومی ساختنش و... بگذریم!!-

اما تعریف ها ! وقتی کالاهای فرهنگی پایش را به این ور آب می گذارد تعریف های ما هویت اصلی خود را پیدا می کند بعنوان مثال همین کلمه ی پرفورمنس که معنای لغوی آن در فرهنگ آکسفورد اجرای تاپ نمایشی (نمایش، نمایش شاهکار) می باشد- فقط کافی ست یک جستجو درگوگل انجام دهید- این کلمه در اروپا و امریکا یک معنا می دهد در ایران ما یک معنا ودر اجراهای آن یک معنا ودر برداشت های مخاطب یک معنای دیگر! ببینید یک کلمه چقدر می تواند تغییر هویت بدهد!- مسلما منظوردرعلم هرمنوتیک، تاویل های مختلف نمی تواند باشد-اجازه بدهید قدم به قدم پیش برویم ببینیم چه اتفاق های در نمایش "نوش دارو پس از تولد"که دعائیه ی پرفورمنس بودن را دارد رخ می دهد .از فروش بلیط ها شروع می کنیم که مکان فروش بلیط جایی دور ترازمحل اجرا و در یک کتاب فروشی با ماهیت ادبیات نقد و فلسفه ـ کتاب هایی که خودم توانستم ببینم- رخ می دهد که ما خوش بینانه آن را در جهت ماهیت پرفورمنس قلمداد می کنیم. و برگه ی بزرگ تایپ شده ی تحمیل کننده ی پرفورمنس "نوش دارو پس از تولد". پس کلمه پرفورمنس به زور دارد به خورد مخاطب می رود چیزی که در آخر کار با ارائه ی برگه ای به تماشاچیان که بازهم با تعریفی از پرفورمنس سعی در تلقین آن دارد تکرار می شود - به من اجازه داده نمی شود که خودم تشخیص بدهم که چه گونه ی نمایشی دارد اتفاق می افتد- قبل از اجرای نمایش موبایل ها مطلقا باید خاموش باشد- این دوتا نکته دارد یک: مخاطب هنوز به این فرهنگ نرسیده که به احترام ارتباط با نمایش ارتباطش را با دنیای بیرون قطع کند .دو: عزیزان هنرمند هنوز مخاطبان را آدم های بی فرهنگی تلقی می کنند که باید تاکید کنند که...در هردو صورت فرهنگ دیدن نمایش و خاموش بودن تلفن همراه در این میان یک جورایی ست !- نمایش در تاریکی و با ابزار بسیار کهنه ، نخ نما و قدیمی چراغ قوه شروع می شود(حداقل در نوع استفاده).بازیگر مخاطبان را دعوت به همراهی و دیدن می کند ابتدای ورود یک قسمت از فضا طراحی تجسمی صورت گرفته که چرخ و سیب و سیم و اشکال هندسی وخاک کف آن و... هزارتا معنا می شود برداشت کرد که می شود اسم بی معنایی یا گیجی در معنا هم روی آن گذاشت چیزی که در قسمت بعدی فضا هم همین معنا را می گیرد. انسان ِ سیمی که سیب زیر پای چپش بوده و قلبش در دستش-شما می تونید زور بزنید و هر نتیجه ای که دوست دارید برداشت کنید اما در قسمت بعدی -(یک سوال هم اینجا به وجود می آید آیا هر چیزی باید معنا داشته باشد؟)از قسمت لیوان های یک بار مصرف و انسان پشت شیشه ی اکواریوم که تصور می کنیم که درون اکواریوم است و تشنه است و لیوان ها مچاله شده است و....می گذریم - به نظر من قشنگ ترین بخش نمایش را شاهد هستیم بازیگر ما را به یک فضا با تلویزیون خانگی می برد که رژه های نظامی و بمب های اتمی و بازیگری که سیب می خورد که خود من یک لحظه فکر کردم ابوالبشر عجب شِکری خورد و سیب خورد وآن همه وفور نعمت و حوری و قلمان و کیف و حال را ازاو می گیرند و روی این کره ی خاکی پرتش می کنند.بازیگرتلویزیون را خاموش می کند! باز هم ما را به فضای بعدی می کشاند ابتدا یک نکته را در کارهای پرفورمنس متذکر شویم(طبق تعاریف موجود در همین اینترنت ) که سعی می شود فضاهای ایجاد شده لابیرنتی و هزارتو باشد که در این کار استفاده ی خوبی از فضا شده بود که البته تقسیم فضا شده بود نه لابیرنتی   نکته دوم مخاطب در این نمایش مجبور است به دنبال فضا برود تا نمایش را دنبال کند –کلمه دنبال را به خاطر داشته باشید- حق انتخاب به مخاطب داده نمی شود به جز قسمت آخر که آن هم جای بحث دارد ما مجبور هستیم اگر ادامه نمایش رامی خواهیم ببینیم به دنبال بازیگر برویم واجازه نمی دهد بایستیم و ببینیم و به فکر فرو رویم واگر دوست نداشتیم بخش دیگری را ببینیم. قسمت آخر فضایی ست که تماشاچیان بصورت گرد و پشت به پشت هم می نشینند و هدفون ها را باید به گوش بگذارند-که اگر نگذارند موسیقی و هذیان های شنیداری را نمی فهمند - و چهار پرده که بازیگران پشت آن بصورت سایه ، تابلو می بندند.دراین قسمت تقریبا همه چیز خوب پیش میرود خصوصا تصویر بسیار زیبای جنینی آدمها اما بعدش تابلو ها ی معنویت که اگر به عنوان مثال پیش روی من اجرا شود باید برای مخاطب پشت سر من هم تکرار شود این تکرار اساس پرفورمنس است اما نه با تداوم که تداوم اساسا پرفورمنس را زیر سوال می برد چون ایجاد قصه می کند و باز هم ایجاد قصه به صورت ابَر روایت نه خورده روایت –تاکید می کنم ابر روایت – با پرفورمنس در تعارض است .ما قصه ی سیب را که در تمامی بخش ها وجو دارد می بینیم ما حق انتخاب در نمایش را نداریم و باید نمایش را دنبال کنیم حتی در آخر نمایش که مخاطب را با کلمه ی بفرمائید- در حالی که سانس دوم اجراست وفکر نمی کنم مشکل وقت این برخورد را بوجود بیاورد - بیرون می کنند!در حالی که همین موقع است که مخاطب را باید به حال خود رها کرد تا اگر لازم دید برگردد و دوبار از نو... . سکون یکی دیگر از ارکان پرفورمنس است که مخاطب نمی تواند به سکون نمایش یا بازیگر فکر کند و بیندیشد بازیگران پرفورمنس را اجرا کننده می دانند نه بازیگر چون بازی اگردرعالی ترین شکل خود هم اجرا شود بازازواقعیت عینی به دور ونوعی وانمود کردن است و هر چیزی که اجرا می کنند از ضیرنا خود آگاه یا خود آگاه که خود به خود بروز پیدا می کند مربوط است. بدن و خلاقیتِ بدیهه در پرفورمنس، پرفورمنس را یک نمایش جذاب می کند پس بهتر است در مقابل بدن بازیگران،کارهای خلاقه و بداهه ی آنها سکوت اختیار کنیم!تمام خصوصیت های برجسته ی هنرهای دیگردست به دست هم می دهند تامخاطب پرفورمنس را به جذابیت و زیبایی شناسی برسانند حتی درمنزجرترین حالت های ممکن. اصل زیبایی شناسی چیزی نیست که ساده از کنارآن بگذریم که اگر زیبایی و لذت را از هنر بگیریم باید نام دیگری برای آن انتخاب کنیم.نکته ی بسار با اهمیت در پرفورمنس این است که اجرا کننده آنقدر تماشاگر خود را به اشتراک می کشاند که گاهی مرز میان تماشاگر و اجرا کننده برداشته می شود و جایشان را عوض می کنند پرفورمنس قائده ی تماشاچی مثل جنتلمن پایت را روی پای دیگرت بینداز و ما را نگاه کن و برای به گریه در آوردن و یا خنداندنت پول بپردازرا به هم می ریزد آنقدر درگیرت می کند که باورکنی قاتلی خوشبختی یا بدبخت یا... . پس باز هم در مقابل به اشتراک گذاشتن مخاطب در نوش دارو پس از تولد سکوت می کنیم!!اگر بحث اشتراک و دخالت از نظر عاطفی ست که کلاسیک ترین و سنتی ترین گونه های نمایش این را به عالی ترین صورت ممکن هویدا کرده است.

اساسا من اعتقاد دارم که هیچ یک از هنرهای ، موسیقی ،هنرهای تجسمی، رقص،ادبیات و...را درهنرهای نمایشی نمی توان حذف کرد بلکه سطح آن بالا و پایین می شود که به هر صورتی که باشد خود را بروز می دهد حتی در نمایش های بدون موسیقی که موتیف هایی که در کار ایجاد می شود موسیقی کار خواهد بود یا در پانتومیم که در سکوتی که ایجاد می کند دارد یک قصه را روایت می کند پس از ادبیات استفاده می کند یا هر گونه ی نمایش دیگر. اما در پرفورمنس این هنرها نقش بسیار پر رنگ تری را بازی می کنند که در این کار با اینکه ادبیات – یا حداقل کلام - خیلی می توانست به این کار کمک کند محجور مانده بود و از عنصری که می توانست به بهترین وجه ممکن نه به معنای کلاسیک آن ،استفاده کند- جز در کلمه های موهوم(شاید هم وسوسه) قسمت آخر- ازکنارآن به سادگی گذشته بود.

پس آیامی توانیم "نوشدارو پس از تولد" را پرفورمنس بـ/نگوئیم؟

مولتی مدیا؟هپینگ؟هایپردراما؟نمایش تعاملی ؟ ساختارشکن؟یا چه چیز؟؟

به نظر من این بحث اینجا به وجود نمی آید یاحداقل دیگر اهمیت ندارد که چه نامی روی آن بگذاریم .بحث این است که بیائیم وسفید خوانی ها را بعهده ی مخاطب بگذاریم. لزوم پرفورمنس کار کردن و کلاسیک کار نکردن و یا برعکسش؛به روزبودن یکی و یا دِمُده بودن دیگری معیار برای ارزش گذاری یک اثر هنری نمیتواند باشد که در غیر این صورت یا باید بگوییم پرفورمنس از تعریف خانم ابولمعالی که فکر می کنم بی انصافی در حق کلمه پرفورمنس است و یا پرفورمنس هرچیزی می تواند باشد جر "نوش دارو پس از تولد" که باز هم فکر می کنم اجحاف در حق زحمت های خانم ابوالمعالی و گروه جوان و زحمتکش این نمایش است

چند نکته در حاشیه این نمایش :

شاید من فکر بدی نسبت به حوزه هنری دارم وفکرمی کردم از این جور کارها استقبال نمی کند که جای تشکر و قدردانی دارد

استفاده از کانسپت چوآل آرت یا همان هنرهای مفهمومی در ساختار کار است - به سطح آن کاری ندارم- که باید به استفاده ازظرفیت های آن و پیشبرد هنر نمایش امیدوار بود

و آخر هم نگارنده شخصا ارتباط بین شعر بسیارعمیق زنده یاد حسین پناهی در بروشور و کل کار را نفهمیدم!

عکس های " نوش دارو پس از تولد "و همچنین تعریف های کوتاهی از پرفورمنس را در وبلاگ آقای عمرانی ببینید و بخوانید

http://isfahan-theater.blogfa.com/

1- آدم دردش می گیرد تا فیها خالدونش را  .... می ...د .سایت یداله رویایی را هم فیلتر کرده اند.

2- " وقتی ساعت هشت بار می نوازد" نوشته شد تا رتبه ی اول نویسندگی بگیرم تا نوراله لک از گرسنگی نمیرد

3-

نویسنده ی شاعرنما

دست نوشته های خود را 

       نوشته های خود را

                     خود را

در انزار عمومی به فروش می گذارد

وباد برنده ی حراجی او می شود

غروب ها

از کاهگلی بام ها

باز مانده ی خویش را

               آب و جارو ...

               و خاکروبه ها ...

               و دست باد ...

                                          و باد        باد

              باد مرا به کجا خواهد برد؟

قهرمانان را بیدار کنید

قهر... ما... نان...

ما... قهر... نان...

نان... ما... قهر..

قهر... نان... ما...

...    ....   ....

                  را بیدار کُنـ...

من لکم

لک لکم

لک لک لکم

لک لک لک لکم

لک لک لک لک لکم

من...*

یقه پالتواش را

                بالا می آورد

وجیب هایش را از دست ها خالی

                                          تا

                                              جایی برای دستهاش

 وبه راه می افتد

      راه،

           می افتد!

کف/تار می شود/ زند شهناز

کف/تار می زند/ شود عنکبوت

کف/تار ی که

                می زنیـ/تنی ام

چهرک می زنم

                 آینه در آینه

تکرار   انکار   انکار   تکرار....

چه / ...     رگ می زنم !

                               وَ

پاشیده ام روی

تکرارم   انکارم   انکارم   تکرارم...

                                                               برگ ریز 88

 ..../لیست می شوم

وقتیکه به ساعت اوج مصرف تو می رسم

پس اصلاح می کنم

                      تو را/مصرفم را

در هر سازشی که به تو    به نقاط مشترکی که به تو      به اشتراکی که      به       تو

پس تمام مردمان این شهررا آگهی دعوت به همکاری می دهم

توی روزنامه ها    شب نامه ها     چه وقت نامه ها؟            عودت داده اند

توی روزنامه ها

توی روزنامه ها

توی روزنامه ها

وتوی روزنامه ها به دنیا می آیم

                    بزرگ می شوم

                    عاشق می شوم

                    و به خاک سپرده خواهم شد

اینگونه هایی که شروع     اینگونه هایی که سپری     و اینگونه هایی که.....

تبلیغ هایی که ازتو                مزایده

تیراژهایی که ازتو                مناقصه

ستون به ستون از تو              لب/ریز ریز ریز ریز می شوند

و صفحه به صفحه

به تکذیب تو دست می زنند

و نون والقلم

و آب و الجوهر

وزندگی که شکل می گیرد دراحادیث معتبر

به فروش می روم/ی روی پیش خوان ها           سکوها           زمینها             انبارها

ونگاه هایی که می بینند

و پاهایی که می ایستند

ودست هایی که دراز می شوند                   به فروش می روم/ی

و روز نامه هایی که خوانش ها را تاویل

                                          تعبیر

                                          تفسیر(تعمیر،تحصیل،تحقیر،تکبیر،تعجیل ،ت...)

                                                                                                     می شوند

خیابان هابی طول ترند

پیاده روها بی عرض تر

جهت ها بی مسیرُ                       مسیرها سیر می شوند

روزنامه ها روزمرگی می کنند

وبچه ها روزنامه ها را با دست به فروش می برند

                                  دست فروش می شوند

                                          شاعر می شوند

"عمو روزنامه باف              بعله ....."

زندگی خرج دارد

                             وُ

قلم ها خرج بر میدارند

پس دسته بندی می شویم      دسته های دست          " دست دست دست "

                                 دسته های پا                "       پا پا پا          "

                               دست/ه های/ بند

                                                                " حالا میشیم جابه جا "

و روزها    و نامه ها    روز ِنامه ها

و نامه ها    و روزها    و نامه های روزها

و روزنامه ها     و روزنامه ها          روزنامه ها          روزنامه ها

من اینی نیستم که هستم             تیترها

اینی که هستم     نیستم              خبرها

ونیستم اینی که نیستم               صفحه های نخست

روزنامه ها                   تپانچه می شوند

تیترها،خبرها                 گلوله ها

عقده به تیراژ چند هزار نسخه؟

وبنگ   بنگ بنگ بنگ

آدمها               روزنامه

روزنامه ها         آدم

بچه ها جهان روزنامه ای را....

                                                                 نورالله لک

                                                                   پاییز88

*عقده به تیراژ پنج هزار تا:دهه ی شصت محسن نامجو

*عمو زنجیر باف:بازی های کودکان  حسین پناهی(عمو زنجیر باف زنجیرتو بنازم...)   پیامک ها(عمو آمار باف...)

وقتی که من بیست و هفت بار خودم را

به دار

از دیوار

در سیگار

           کشیده ام

وقتی که من

بیست و هفت بارکسی را گریسته ام.

درخواب ، خواب هایی که مرا دزدیدند

                   خواب های مرا دزدیدند

در کودکی بیست هفت باری که مرا      درخورده سرهایی که مرا      کفش هایی که مرا       به پاهایی که مرا     راه هایی که مرا       و هدف هایی که مرا

 در نوجوانی بیست هفت بار تشویق کسانی که    عشق های کسانی که     و کف کردن چیزی که

خواب هایم را بزرگتر می کنم

خواب هایی که بزرگترم می کنند

و بیست هفت خوابی که ندیده ام    و رابطه هایی که برفک       تجربه هایی که برفک       کتاب هایی که برفک     و این حس های خواستنی که برفک برفک برفک

خوابهای برفکی،برفک!

و حالا بیست هفت فلسفه ای که کثیف رنگ آمیزی می شود

حتی خواب هایی که بزرگ می شود      حتی فیزیولوژی که بزرگ می شود      حتی آسمانی که   محدوده ای که                 بزرگ می شود

و بیست و هفت جاده ای که ندویده ام    ودرطول راه   نگاه هایی که نکرده ام      و حرف هایی که نشنیده ام      و فکرهایی که نیاندیشیده ام     و خوابهایی که برای هیچ کس

و بیست و هفت قلمی که انتخاب می شود    تراشیده می شود     شکسته می شود     وحین نوشتن انت/خواب می شود         

در خواب بیست و هفت بار پریده می شوم

ودر بیداری بیست و هفت بار خوابیده

بیست وهفت بار خوابیده ام

                                    یا

                         بیدار

نورالله لک آبان 88

*من بیست و هفت سال خودم را دویده ام:علی پور شیخ علی    گرچند هر کسی   یا "بیست و هفت" داشته یا خواهد داشت