" مَتََلی در به گا رفتن شهری که شُهره نام دارشد یا « دادا من جوقم ! » "
نه قصه از هرجا که شروع می نشده نخوانده می ماند
من همین جا کنار این باریکه باریک می شوم
مثل چیزهایتان بعد ِ پایین تر آوردنم چس ناله گفتنم خاله تر شدنم
نظر از راست می چرخانم به چب نظردارم نظربازی می کنم بعد مُنّزه می شوم
عجب هوای دل انـ/گیری!
جان ِ به گا رفته را داده برای " جــــــــــااااان ،جان، جان " شدنُ بعد بردن ُ بعد خوردن ُ ، جاری شدن
روی دست باد با این همه فال فالگیر
لای بقچه صدتا خواجوی خواجه دارد
این خواجه فاش تر از شیـ راز است
تبی درشت تر از تبـ ریز
دلبُری می کند از دلبرهایمان
راستی ماچرا خواجه نداریم خان ِ مشروطه نداریم؟
گز گز این تلخی را آب شده ایم و رفته ایم پایین تر
چرا هزار تا روسری ِ در میان ِ روسپی روسی ِاز هرکجا وُ
هزار تا زنگی ِ بریـ تا بیایی یا نیایی ُ بمانی کنار ِهمان تا همیشه خلیج!
عوضش یک اصفـ ِ رود داریم و یک زنده ـهان
زردی این بخت اگر یارش بود زاییده می شد این نصف رود
با زائویی ایستاده کنار ِ سقطه رود ُ از رود رود کردنش کدام بچه شاشش گرفت؟!
فاحشه تر از این پل ها که سی و سه بار به هرز، پایه نهاد ُ هی پاچه هایشان را بالا آورد ُ لباس های زیر قوس هایشان را تاحرام ِ بازی شدند روی این مرده رودی که به زنده بودنش رحمه الله من یقراء
این هرزه که از سر ِ پستان های من آب می نوشد
هرز می رود لای پستوها تا پسته بشکند پوستر بچسباند
نه زنده رود نیستم ُ زنده به این نامـ ِ رودمُ رودمُ رودم! جو هم نشد!
هر سیل حواصیل ِ آسمان جُل از هجرت ِ هر سِمتی هجومی شد
اصفهان ِ مهاجر رفته ای باقی گذاشت
که نصفه ی مال منش جهان تو باشدُ
اصفهان نصف دیگرش ارزانی ات
اصفهان مرده به زنده رود ِ خیسم !
اصفهان ِ کیستم ؟ چیستم ؟
دادا من جوقم! افتاده بین نصف
از نصف من به نصف مال کسی که نصف تر قسمت کند
تا هر نصفه که مُنصِف تر از من باشدُ مُنَصّف ِ دردم شود
هرزه هر انـ/دیشه به کجا متصلم گفت:
" جهان ِ لای نصف، صرف ِ جهان ِ با صنف! "
بعد:
این پلی که لُنگ انداخته وُ لِنگ های بـــــــــــازش را داده وُ خیس و لیز گفته:
" عجب صافی صفاداری صفوران! "
بــــــــــــــاز ِ تا دروازه ای که ردی اصفهانی ُ
از هر در ِ بــــــــــازه ای که دخول کنی در اصفهان دخالت کرده ای!
حالا کنار همین باریکه شاشم گرفته از هرچه که هرزه رفتم تا کف ِ این رودی که خانه دارد در رود رود کردنش
قضیه از کجا شروع می نشده که ما حرمت خود را به باد دادیم ُ حرم دیگران را با باد؟!
نورا لک
پاییز 89 _ زمستان 89
