راهــــــيـــــان نـــور

چادر زنان گلي شده بود . پسرها نفس نفس زنان خود را به بالاي خاکريز رساندند . رواي بر بلنداي خاکريز ايستاده بود و به افق نگاه مي کرد . زمين زير خاکريز مي لرزيد . لرزشش شبيه تپش قلب نبود بلکه انگار ماري بزرگ زير تل آجرها مي خزيد . دخترها کم کم خود را به کاروان رساندند . راوي نگاهي به رودخانه گل آلود انداخت. اشک گوشه چشم خود را پاک کرد و با بغض گفت : شما حالا روي خاکريز مقدسي هستيد که زماني سي و سه پل نام داشت . زمين باز هولناک لرزيد