سلام
تبريك مي گم پايان اجباري رو.... ان شا الله هميشه سختي هاي زندگيت تمام بشوند مثل اين اجباري مقدس... داستانت را خواندم .... همان كارهاي لكي ... نورالهي ... و همان آيتم هايي كه تابلوش مي كند از صد فرسخي كه خودت هستي پشت سطرها و كلمات ... و من بي تعارف باز هم لذت بردم ... از حبابهايي كه توي چايي درست مي شد... چون ديدم اين صحنه را ... و مي بينم هنوز ... دنبال يك نفر مي گردم براي صحبت ... براي خالي شدن... پيدا نمي شود در اين شهري كه فقط دود كارخانه است و آتش چاه نفت... نفس نمي شود كشيد... خسته ام اما به زور مي خندم... هميشه همينطور بوده ام ... توي خدم مي ريخته ام ... ولي حالا سرريز كرده ام ... در شرف انفجار... 1 سال است وبلاگ را به روز نكرده ام ... احتمالاً همين روزها ميشود... ابستن شور و شعر و شعورم اما هربار خودم سقطش مي كنم!! رواني شده ام ... باورت مي شود؟! ... اينجا غريب تر از زابلم!!
آدرست را مي دهي؟ براي مكاتبه مي خواهم... خيلي چيزها را فقط به حاشيه امن كاغذ مي توان برد و آنجا سربه نيست كرد!!
مي آيم دوباره ...
آرزومند آرزوهايت
